Gewichtig

De zomer houdt maar niet op, klimaatverandering heeft ook een zonnige kant. Zomer roept bij mij een vakantiegevoel op. En herinneringen aan de tijd dat het leven bestond uit vijftig weken werken en twee weken vakantie. In die twee weken was het meestal slecht weer. Tenminste als je in Nederland bleef. Leedvermakend lazen wij aan het Gardameer, in De Telegraaf wat een armoede het in het vaderland was. Met wapperende luifels en slootjes die je moest graven om het water weg te houden. (Watermanagement is den Hollander met de paplepel ingegoten). Eigen schuld, vonden wij, moet je maar niet in Nederland op vakantie gaan. Dat ik een keer aan een tentstok moest hangen om onze woning aan het Comomeer overeind te houden omdat een tornado rare rondjes draaide, vergeet je gauw. Wel gingen we nooit meer naar het Comomeer; Peschiera del Garda werd het. Voorgoed. Heet en lelijk. Om half één, als de zon medogenloos tekeerging, aten wij tomatensoep gemaakt van poeder, aangelengd met water en geserveerd op een plastic bordje. Want ’s midddags warm eten, dat waren wij zo gewend en daar liet mijn moeder zich niet van afbrengen, al vielen de mussen van het dak. Het zomergeluk was een en al stress, vanaf het vertrek al. Mijn moeder wist de Opel Record (waar wij met z’n zessen in werden gestouwd, één kind tussen vader en moeder in op de voorbank – van veiligheidsriemen hadden wij nog nooit gehoord en bij krachtig remmen kwamen mijn handen op het dashbord en veerde ik vanzelf terug, weg van het dreigende glas) altijd zo vol te proppen dat deze zwaar achterover kreunde onder het gewicht van flessen frisdrank, blikken voedsel en aardappels. Want het eten in Italië was duur, de kassabon noteerde duizenden lires per keer. Bovendien waren de aardappels in het buitenland van glas. Goede raad is helemaal niet duur als die inhoudt dat je jezelf van voorraad moet voorzien. Met degelijke waar van de vertrouwde supermarkt op de Nederlandse hoek gingen we de grens over, de groene kaart onder handbereik.

Toen ik met een oude vriendin van mijn ouders sprak over deze tijd, dreef er bij haar iets naar boven. Relatief recent, het was begin jaren negentig. Mijn ouders waren pensionado geworden en met de kinderen het huis uit, was kamperen er niet meer bij. Wel het verlangen naar de zon. Overwinteren kun je op Nova Zembla, maar ook op Tenerife. Een keer had vriendin ook wel zin in wat vitamine D, ze ging mee. Doelgericht ingepakt, redde zij het met handbagage. Op Schiphol nam het inchecken van de koffers van mijn ouders, anders dan tegenwoordig, niet veel tijd in beslag. De tocht van de parkeerplaats naar de balie was wel een hele sjouw geweest. De vriendin was ook op leeftijd maar net een stuk jonger dan haar reisgenoten. Zij bood aan te helpen. Dankbaar overhandigde mijn moeder haar een zware koffer. Of er in die tijd als wieltjes onder zaten weet ik niet. Wel herinnerde vriendin zich, dat haar hijgen en puffen zich afspeelde op de rand van wat uitgedrukt zou kunnen worden in termen van trauma. Toen de bagage op de band achter zwartenflappen verdween, zuchtte zij van opluchting. Maar eenmaal op het eiland kwam alles weer uit de krochten van de luchthaven aan het licht. Het ding van de loopband tillen was een kwelling. Op naar de salida. Een taxi was natuurlijk te duur, de loodzware koffer nam de bus. Eindelijk kwamen ze aan in het eenvoudige appartement. De lift deed het niet, maar ze hoefden niet verder dan de tweede etage, dat viel dan weer mee. Eenmaal op adem was de vriendin snel klaar met het ledigen van haar handbagage. Alles op z’n plek, ging ze de andere ruimte in. Mijn moeder was nog volop bezig. Kasten werden gevuld en puilden uit. Eindelijk ging de laatste koffer open. Haar koffer! De koelie ging erbij staan, razend benieuwd naar de inhoud die haar rug zo zwaar had belast. Tot haar verbijstering bleek deze geheel en al gevuld met flessen frisdrank, blikken voedsel en een zak met (tien kilo) aardappels.

‘Draagt elkanders lasten’ zegt de apostel Paulus in Galaten 6: 2. Wie mij kent weet dat ik vind dat je de bijbel wel serieus moet nemen maar niet letterlijk. Sterker nog: dat je de bijbel juist serieus neemt dóór hem niet letterlijk te nemen. Need I say more?