In de aanloop naar mijn afscheidsdienst van 25 september heb ik aangekondigd dat ik ging voor brons. Dat wil zeggen voor de op twee na beste preek uit de geschiedenis der mensheid. De Sint-Baafskerk was schier tot op de laatste plaats bezet, velen wilden dit historische moment niet missen! Toen ik de preek had gehouden brak er een spontaan applaus uit. Dat ontroerde mij zeer. En dan nu de vraag: is het gelukt?
Ik moet eerlijk zeggen: nee. Brons was voor mij niet weggelegd in de ogen van velen. Goud was het!, volgens deze mensen. Waaronder nogal wat die in Jeruzalem geen vreemden zijn, kenners van de Schriften en doorwrocht in de orthodoxie. Als die zeggen: de beste preek ooit!… wie ben ik dan om dat tegen te spreken? Na afloop, tijdens de receptie, brak mijn door Rome gedrenkte collega, Frans van Geyt, in met een toespraak. Hij sprak vol lof en betoogde, degelijk onderbouwd, dat het goud moest zijn. Om dat te onderstrepen kreeg ik van hem een gouden munt, aan een koord, om de nek, gelijk een Olympische medaille. Dit stelde ik uiteraard enorm op prijs. Ik liep er maar eventjes mee te pronken, waarna ik het kleinood zorgvuldig opborg. Thuis in Nijkerk pakte ik het uit en deed een vreselijke ontdekking. Het was niet goud dat er blonk, maar gewoon chocolade! Ik had het kunnen weten, de Roomse kerk heeft ons, Calvinisten, wel meer kunstjes geflikt, dit kon er ook nog wel bij.
Ook andere reacties getuigden van warmte en betrokkenheid. Ik kon mij geen beter afscheid wensen en dank ieder die aanwezig was – waaronder heel wat lezers van deze blog – voor hun aanwezigheid. Die allesbeslissend was voor mijn welbevinden. Via ‘Kerkdienst gemist’ is de dienst nog terug te horen en zien. Tegen de honderd mensen hebben dat inmiddels gedaan. (Ter geruststelling: niet te zien is wie er heeft gekeken). Wie geabonneerd is op mijn blog … mochten er in uw sociale kring potentieel belangstellenden zijn dan kan ik haar/hem/hen, via een email, de link toezenden voor een gratis abonnement… krijgt vanaf volgende week de integrale tekst van de preek opgediend.
Met weemoed en een goed gevoel ging ik met mijn geliefden huiswaarts, naar Nijkerk. Vanuit Bourgondië naar de bijbelgordel, ’t is wel even slikken. De landstreek Zeeuws-Vlaanderen heeft voor mij gedurende bijna zes jaren ook als thuis gevoeld. As we speak heb ik heimwee. Nooit ging ik er met tegenzin naar toe. Ik wens de gemeente van de prachtige Sint-Baafskerk de kwaliteit toe die bij dit monumentale huis van God past, nota bene de oudste kerk van Zeeland [nog steeds heeft de kerkenraad niets gedaan met mijn advies om bij de ingang een bordje op te hangen waarop dit staan vermeld, met jaartal; als je er te dicht op zit zie je je eigen juwelen niet] en eindig met: Adieu!
Vanaf volgende week de integrale tekst van de gouden (of welke kleur ook) preek.
De ongemakkelijke waarheid van het christendom 