Kort voordat de lockdown alom sloten aanbracht, bevond ik mij, met dank aan een bevriende relatie, in de VIP-omgeving van Sparta Nijkerk. Dan hebben we het over amateurvoetbal op een aardig niveau, om precies te zijn de top van de derde divisie. De tegenstander was DVS33 uit Ermelo. Een streekderby, altijd boeiend. Ik zette mij alvast op de tribune, in rustige afwachting van wat er komen ging. Geleidelijk aan vulde deze zich, plaats na plaats werd ingenomen. Ik zat op de vierde rij, de bovenste van de kleine tribune voor belangrijke mensen. Op een gegeven moment zag ik een man staan. Hij had een behoorlijk postuur en een vriendelijk gezicht. Hij monsterde de omgeving. Hij kwam op mij over als een vreemdeling zeker die verdwaald is zeker. Ik vroeg hem niet naar zijn naam en keek belangstellend toe hoe hij over de stoeltjes van de eerste twee rijen op weg was naar de derde reeks. Naar de lege stoel die zich pal onder mij bevond. Het lukte hem niet om daar te geraken, de eerste twee hindernissen hadden kennelijk het uiterste van hem gevergd. Hij wankelde en had moeite om zijn evenwicht te bewaren. Ik reikte hem mijn hand, die hij dankbaar aanvaardde, en trok hem op. Zo kwam hij op z’n pootjes terecht. Recht zo die gaat! Hij bedankte mij. Ik vroeg hem nog iets, op het terrein van social talk, maar kreeg een onhelder antwoord. Het leek mij wijs om niet door te vragen, ik voelde dat ik het hem niet al te moeilijk moest maken. Hij ontspande. Wij waren er klaar voor en zetten ons schrap voor de wedstrijd. In de pauze ging ik de businessruimte in. In het groepje, waar ik gewoonlijk en ook dit keer, toefde, gingen gele rakkers met koppen van schuim rond. Eén van onze groep, van het type die altijd alles weet, zei dat Piet Schrijvers in de businessruimte aanwezig was. Leuk om te horen. Je wilt hem dan ook even zien, dus vroeg ik: Waar dan? De groepsgenoot wees. Niet ver van ons vandaan zag ik hem staan. De man die ik een uurtje eerder met een handreiking had geholpen om op zijn plaats te komen.
Het ontroerde mij, want ineens vielen puzzelstukjes op zijn plaats. Enkele dagen eerder had ik in de krant gelezen dat Piet Schrijvers (beginnende) dementie had. Nu begreep ik zijn ontheemde houding en wazige antwoord. Het raakte mij dat ik deze icoon van het Nederlandse voetbal aan de hand had genomen.
Piet Schrijvers was één van de beste doelwachters die Nederland ooit heeft gehad. Een beer van een vent, die in zijn Ajax -tijd de eretitel ‘De beer van de Meer’ kreeg. De Meer was het stadionnetje van Ajax in de nostalgische tijd van ongekend Nederlands topvoetbal. Piet Schrijvers was de doelwachter in een glorietijd van de club en van het Nederlands elftal. Hij had een carrière van vallen en opstaan. Vanwege een blessure miste hij de finale van het WK – voetbal in Argentinië. In zijn mindere tijd, in de afloop van zijn loopbaan, verdedigde hij het doel van PEC, de trots van Zwolle. ‘De bolle van Zwolle’ werd hij liefkozend genoemd. Later, toen het niet echt goed meer ging met de club, kreeg hij in de hanzestad de titel ‘Het lek van PEC’.
Precies een week geleden is hij overleden. Met ontroering denk ik terug aan mijn intieme moment met deze grote vriendelijke reus. Vanaf heden: De dijk van Gods Koninkrijk.
De ongemakkelijke waarheid van het christendom 