Mijn leven als predikant met de opdracht zo’n 35 preken per jaar te maken voor de zondag was een zoektocht naar die God.
Vraag mij naar mijn favoriete bijbelse figuur, dan kom ik uit bij Saul. Zoon van een herenboer die door de profeet Samuël benaderd wordt om de eerste Messiaanse koning van Israël te worden. Hij ambieert dat totaal niet, hij is tevreden met zijn leven en verstopt zich op het moment suprême, als hij tot koning gezalfd zal worden, achter een stapel pakgoederen. Aan je roeping valt echter niet te ontkomen, Saul wordt koning. Hij begint goed. Maar na een, op het oog onbeduidende – en begrijpelijke – fout wordt hij snoeihard aangepakt. Heel anders dan zijn opvolger David, als die een man laat vermoorden om diens vrouw te kunnen trouwen die hij zwanger heeft gemaakt. David komt er betrekkelijk mild vanaf. Precies daar ligt, denk ik, mijn sympathie voor Saul. Helaas gaat hij zich steeds meer misdragen. Het gaat bergafwaarts zodra hij de smaak van koning-zijn te pakken krijgt. Macht is riskant, de meeste machtigen kunnen het niet aan. Saul raakt er hopeloos in verstrikt en gaat ten onder. Niet roemloos, maar heldhaftig tot op het eind. Daarna gloort toch het ‘al goed’ ondanks dat het niet ‘eind goed’ was. Saul vindt plaats in Gods hand (om dat te verstaan moet je goed op de hoogte zijn van de symboliek; zonder theologie is de bijbel een gesloten boek). Een leven met vallen en opstaan en uiteindelijk plaatsvinden bij God. Ja, daarmee kan ik mij identificeren. Saul is daarom mijn favoriete bijbelse figuur.
En mijn favoriete bijbelgedeelte?
Volgende week meer…
De ongemakkelijke waarheid van het christendom 
Goedendag Edward,
Die Saul steekt in ieder geval met kop en schouders uit boven de huidige Nederlandse politici.
Groet
Hans Casteleijn
LikeLike
Goedendag Edward,
Meer als ooit mis ik op dit moment een vredesbeweging met visie die boven de waan van de dag staat. Ik vind dit een grote misser van de kerken.
Met vriendelijke groet
Hans Casteleijn
LikeLike